Amalia of Nikita.

15 maart 2025.

Amalia Rodrigues, Portugals beroemdste fadozangeres, overleed op 6 oktober 1999. Dat maakt het tamelijk ongeloofwaardig dat ik op 3 maart 2025 een privé optreden van haar kreeg. Toch was het zo. Dit vraagt vermoedelijk om wat bijkomende uitleg.

In mijn vorig blogje vermeldde ik al dat ik onverwacht enkele uurtjes vrije tijd in Lissabon in mijn schoot geworpen kreeg. Ik had kunnen flaneren langs de oever van de Taag, maar daar was het me toch wat te frisjes voor. Ik had iets kunnen gaan drinken in de CR7, een horecazaak die eigendom is van Cristiano Ronaldo, maar die schept ergens in een zandbak al genoeg poen vind ik. Nee, het was tijd voor een portie Cultuur.

Nu ik meer ‘stok’ dan ‘piep’ geworden ben, ga ik anno 2025 niet meer zomaar een museum binnen waarvan er dertien in een dozijn zijn. Nee, ik wil me tegoed doen aan de geneugten van immersieve technologie. Ik wil een ervaring waarin ik word ondergedompeld door middel van virtual reality, augmented reality en mixed reality. Ik ben gek op immersie wat letterlijk ‘onderdompeling’ betekent en wat de perceptie is van fysiek aanwezig te zijn in een niet-fysieke wereld. Of lees je het liever gewoon in het Vlaams? Vooruit dan.

Ik liet me naar de Praça David Leandro Da Silva voeren. Dat bespaarde me heel wat tijd want ik slaagde er ooit in om een halve dag te zoeken naar een museum waar ik zo dichtbij stond dat een taxichauffeur me weigerde als klant.

Ik was de enige bezoeker en twijfelde eerst of het wel open was – het was immers een maandag en dan zijn heel veel cultuurtempels toe – maar de man achter de balie stelde me gerust. De eerstvolgende rondleiding zou om 14 uur beginnen. Nog een half uurtje wachten dus. Ik mocht wel al betalen en kreeg seniorenkorting. Joepie.

Stipt op tijd kwam een jonge vrouw me vragen of ik haar wou volgen. Graag zelfs. Ik bleek voor dat tijdsslot de enige bezoeker te zijn. Ze vroeg of ik er bezwaar tegen had om dan maar een prive rondleiding te krijgen. Welk kind weigert er een snoepje?

Verspreid over in totaal 8 zalen maakte ik kennis met het leven, het werk en de garderobe van Amalia. Met een VR bril op mijn neus kon ik rondwandelen in haar huis en de omgeving waarin ze leefde. Als apotheose mocht ik plaatsnemen in een klein theater waar ze via een hologram tot leven kwam en enkele van haar hits zong. Alleen voor mij.

Het zijn die momenten die een mens in een moeilijke periode broodnodig heeft. Al is een goeie, stevige, ouderwetse knuffel door iemand van vlees en bloed toch nog steeds van een andere dimensie. Maar dat heb ik allemaal niet gezegd tegen de gids. Mijn gids. Misschien was haar naam ook wel Nikita, Elton.