Van oud naar nieuw.

6 januari 2024

Op mijn leeftijd heeft het weinig meerwaarde om nog zaken op de langetermijn te plannen. Hoe ouder men wordt hoe meer roet er in het eten kan gegooid worden. Voor de jongere lezers: geen paniek, het eten op zich blijft de moeite waard hoor.

Maar ook veel jongere Portugezen plannen nooit of nauwelijks iets vooraf. Neem nu bijvoorbeeld de restaurantuitbaters. De meesten weten begin december nog niet of ze op oudjaar hun zaak gaan openen. Hoteliers zijn een uitzondering op deze regel maar daar mikt men dan vooral op welgestelde buitenlandse gasten om de kassa te vullen.

Met deze kennis in het achterhoofd wandelden we eind december door het centrum van Tavira op zoek naar een plaats om op 31 december de beentjes onder tafel te gaan steken. Plan B (sushi) en plan C (thuis) zaten al klaar in het achterhoofd dus er kon weinig foutlopen.

In het eerste restaurant waar we de vraag stelden was het antwoord negatief maar verwees de uitbater ons vriendelijk door naar een van zijn conculega’s. Jaja, dat doen ze hier nog!

Bij het voorgestelde  restaurant - waar we af en toe al eerder gaan eten waren en dat ons wel beviel – leek het raak te zijn: ze waren open op oudjaar. Maar helaas: ze waren volgeboekt, amper twee uur nadat ze half december beslist hadden om te openen. Waarop we dan overschakelden naar plan B: we reserveerden in een leuk sushi restaurantje wat verderop.

Op onze terugweg wenkte de baas van het volgeboekte etablissement ons. Of we even binnen kwamen? Bij nader inzien zou hij toch nog een tafeltje voor twee voor ons kunnen bijplaatsen en we mochten van de kaart bestellen op de avond zelf. Gecharmeerd door zoveel goede wil hapten (hihi) we toe.

Zaten we nu met een dubbele boeking? Nee hoor, wij gingen gewoon onze afspraak bij het andere restaurant verplaatsen naar 30 december zodat het lief haar kookpotten meteen een extra dag vrijaf kregen. Een win-win noemen ze dat want ook op dat vlak is ze heel gemakkelijk.

Op oudejaarsavond schoven we dus rond half negen de beentjes onder een tafeltje van het inderdaad volgeboekte restaurant. Naast ons een koppel van zowat onze leeftijd. Annie maakte op een bepaald moment de dame attent op het feit dat haar sjaaltje op de grond gevallen was. Meer was er niet nodig om een uitgebreid gesprek op gang te brengen.

Mevrouw was Brasiliaanse, mijnheer Fransman, ze woonden nabij Lissabon en brachten een paar weken door in de Algarve. In een mengeling van Portugees-Frans-Engels om Theo Franken jaloers van te maken werd het best gezellig.

Opeens merkte die dame op dat aan een lange tafel wat verderop er amper 2 mannen in een gezelschap van 8 vrouwen zaten. Meer was er niet nodig opdat ze haar steun zou gaan betuigen aan een van die ‘moedige’ mannen. Toen het grote gezelschap wat later aanstalten maakte om te vertrekken werd er uitbundig afscheid genomen net alsof de gewezen Braziliaanse schoonheid al sinds jaar en dag bevriend was met die man. Zalig, zoveel temperament nog.

Tijd voor wat Huubje-uit-de-oude-doos. Ik vroeg aan een garçon om de man, die intussen al op straat stond, terug te halen. Eens binnen wees ik hem erop dat hij zijn nieuwe vriendin was vergeten en had achtergelaten. Het grapje werd gesmaakt. Op mijn vraag om mij 50 euro als makelaarsprovisie te betalen ging hij echter niet in.

Toen ook wij voldaan en tevreden het restaurant verlieten was het al volop ambience op de Praça Republica. De groep Funçao Publika bracht er de sfeer in met goede muziek op een fantastisch podium met oogverblindende danseressen. Onder het publiek werden vlagjes uitgedeeld en we brachten de slogan ‘Viva la Vida’ meteen in de praktijk.

Tegen middernacht wisten we ons een plaatsje te bemachtigen op een van de bruggen over de Gilao van waarop we op de eerste rij het prachtige vuurwerk konden bewonderen. Ik voelde me intens gelukkig. Dat kunnen ze me dit jaar alvast al niet meer afnemen.

Na het vuurwerk wandelden we naar huis. Hier geen taferelen zoals elders in Europa, enkel beschaafd vierende mensen. Houden zo aub!