Jaaroverzucht.

21 december 2024.

Een aantal onder jullie zal het aan onnauwkeurigheid toeschrijven en anderen zullen het zelfs niet eens opgemerkt hebben. Toch staat er geen schrijffout in de titel. Het was inderdaad een jaar om van te zuchten.

Het begon schitterend. We genoten hand in hand midden op de brug over de Gilao van het traditionele vuurwerk. Hoopvol en gretig uitkijkend naar alle leuke avonturen die ons in het nieuwe jaar te wachten zouden staan. Goed dat we toen niet beter wisten.

Na een kort ‘medisch’ bezoekje aan België vierden we, net terug op Portugese bodem, het feit dat we al vier jaar wandelvriendjes waren. En  toen werd je net dat beetje meer, zong Rob De Nijs.

De eerste week van februari was alvast een hoogtepunt voor Annie: het bezoek van haar enige – in beide betekenissen van het woord - kleindochter maakte haar op slag een generatie jonger. Dat die kotstudente bovendien nog drie vriendinnen meebracht deed me opnieuw verlangen naar een studententijd die ik zelf nooit had.  

Maart oogde wat mistroostig omdat Annie nog eens naar België pendelde voor een kleine ingreep, maar haar verjaardag vierden we terug samen met een stijlvol etentje in een klasse restaurant pal op het strand van Praia Verde.

Een stedentripje naar Sevilla en een daguitstap naar El Rocio gaf de maand april een Spaans accent en voor de rest was het zalig vertoeven onder het lentezonnetje van de Algarve.

Gelijk een klein kind verlekkerde ik me al weken van te voren aan ons minitripje half mei naar Alqueva in de Alentejo. Ik zou daar een pracht van een sterrenhemel te zien krijgen. Wel jammer dat het net die nacht zwaarbewolkt was. Het enige sterretje dat er te bewonderen was lag enkele uren later naast me. Een gedetailleerde beschrijving van dat hemel(s)lichaam met pretoogjes is hier niet op zijn plaats.

De laatste week van mei vierden we mijn verjaardag in stijl. Een vierdaags bezoek aan Porto bracht alles wat we ervan verwachtten. Inclusief een relatietest toen we merkten dat we ons een doodenge afdaling langs ‘duizenden’ trapjes hadden kunnen besparen door .. de lift te nemen.

Midden juni trokken we naar Engeland, voor mij het eerste echte bezoek aan dat land. We logeerden bij vrienden in Pocklington en verkenden met hen als gids die mooie streek. De afternoon tea was een van de vele hoogtepunten. Ik kuste daar ook de grond en dat had niets met een vroeger pauselijke gebruik maar alles met onoplettendheid te maken. Het bezorgde me een gratis levenslang souvenir op mijn linker knie.

Op 1 juli zaten we te genieten in het zonnetje op de Praça Republica. Annie met een glaasje bubbels. Ik nam er een iconische foto van. De nacht daarop werd zoals met een guillotine ons geluk onthoofd. Wat op weg leek naar een sprookjesjaar veranderde in elke ogenblikken in een nachtmerrie die niemand wil beleven.

Er volgden bange uren, dagen, weken, maanden. Nu is het balanceren tussen spijt en dankbaarheid. Spijt omdat het duidelijk is dat ons gezamenlijke luilekkerleventje nooit nog hetzelfde zal kunnen zijn. Dankbaarheid omdat we nog met elkaar kunnen communiceren en mekaar af en toe nog eens kunnen vastpakken.

Wat is nu mijn oordeel over 2024?

Annie en ik hebben een half jaar veel gelachen en genoten, nadien een half jaar veel geweend en gesnoten (*). Maar in elke traan van verdriet glinsterde een mooie herinnering en die kan niets of niemand ons afnemen. We leerden beseffen hoe waardevol echte vrienden zijn en hoe blij we mogen zijn dat we er zoveel hebben. Ik weet ook dat er op onze leeftijd geen mensen zijn die het nog nooit zwaar te verduren kregen. Het leven is geen ponykamp.  

Ik blijf het glas halfvol zien. Toch durf ik nog steeds geen plannen voor de toekomst maken, al zeurt er af en toe wel alweer een ideetje aan mijn hoofd. Maar nu ga ik eerst mijn valiesje maken voor morgen. De feestdagen ga ik in België doorbrengen, uiteraard zoveel mogelijk samen met Annie. Ik zal haar zeker jullie groeten en wensen overbrengen.

Tot volgend jaar.

(*) gesnotterd rijmt niet zo leuk