Brief aan Annie.

26 oktober 2024.

Dag kanjer!

Het is nu 117 dagen geleden dat bij jou plots het licht uitging en ik het nachtkastlampje om 4:02 aanknipte. Je lag op de vloer naast bed. Je was ground zero.

Een derde van een jaar later doe en weet je alweer meer dan waar een pasgeborene drie jaar voor nodig zal hebben en werkt jouw geheugen weer meer dan behoorlijk. Het zal nog heel veel training, wilskracht en zweet vragen maar stapje per stapje ga je, ook letterlijk, vooruit. Hopelijk nog lang en veel.

Maar dat is slechts wat merkbaar is. Het beste deel van het wonder zit aan de binnenkant. Ik heb de echte Annie nog verder mogen ontdekken, ook al delen we nu al langer dan vier en een half jaar lief en leed. Het eerste mag je alleen figuurlijk nemen. Zo’n prachtexemplaar deel je immers niet.   

Niemand gaf me ooit zoveel levenskracht en relativeringsvermogen dan jij dat de voorbije vier maanden doet. De manier waarop jij heel jouw nieuwe tijdelijke omgeving inpalmt, dat verdient de nobelprijs in een nieuwe categorie: die van strijdvaardigheid en positiviteit.

Als we samen - en de laatste tijd jij ook al op eigen kracht - door de gang op de tweede verdieping van UZ Pellenberg rolstoel-wandelend een toertje maken, lijk je wel een BV. Al past hier beter de afkorting BR (Bekende Revalidant). Iedereen waardeert jouw vriendelijke begroeting en jouw goed humeur werkt echt aanstekelijk. Jouw lach is intussen beroemd geworden. Buitenstaanders kunnen het zich niet inbeelden maar er wordt wat afgelachen tijdens therapiesessies en onder revalidanten. Humor ist wenn man trotzdem lacht.

Hoe gaat het intussen met mezelf? Blij dat ik zelf de vraag stel want iemand anders doet het niet of zelden. Daar zijn twee redenen voor. Mijn schaarse echt goede vrienden kennen intussen het antwoord wel. De anderen interesseert het eigenlijk geen bal. Dat is niets nieuw onder de zuiderse zon hoor. Na een ‘people management’ training begon een van mijn toenmalige bazen lang geleden ineens elke begroeting met ‘Hoe gaat het nu met jou?’. Toen ik hem op een keer ‘Slecht’ antwoordde ging hij gewoon verder met het onderwerp dat hij wou aansnijden. Slecht nieuws verkoopt alleen in de media.

Lieve Annie 2.0, niemand weet hoe onze toekomst er gaat uitzien maar we hebben allebei geleerd dat we toch geen vat hebben op wat het leven ons nog brengt. We kunnen er alleen het beste van maken en dat gaan we doen. Hoe en waar dan ook.

‘Maintenant je sais, je sais qu’on ne sait jamais.

C’est tout ce que j’sais, mais ça, j’le sais.’ Jean Gabin.