Bloesems.
4 februari 2024.
Wat een heerlijke week was me dit nu weer? Na een vlotte vlucht landden dinsdagavond vier jongedames vanuit Eindhoven op de luchthaven van Faro. Volgens het plan zouden ze met een Ubertje naar Casela komen, want Hubertje had tot 20 uur Portugese les en kon dus niet tijdig de rode loper gaan uitrollen.
Maar wegens onduidelijkheid in de uber-app omtrent de exacte plaats waar het gezelschap zou opgepikt worden, kwam op de valreep dan toch de vraag of ik hen niet zelf kon gaan halen. Ze zouden wel wachten in de horecazone van het vliegveld. Studentenbloed kruipt waar het niet gaan kan. Hoegenaamd niet tegen mijn zin tufte ik dus na schooltijd naar Faro. Op de terugweg speelde een heel oud Vlaams liedje door mijn hoofd: ‘Ik heb mijn wagen volgeladen, vol met jonge meisjes’. Ik vulde in stilte nog spontaan aan met ‘…toen we in Casela kwamen zongen ze als sijsjes’. Nu ja, ze zongen niet, ze kwetterden vrolijk.
We hadden goed begrepen dat het jeugdige kwartet – de som van hun leeftijden komt heel dicht bij de mijne – geen vragende partij was om voortdurend begrootmoederd te worden. Met hun ervaring als kotstudentinnen maakten ze dankbaar en volwassen gebruik van hun vrijheid om te bekomen van hun eerste echte examenperiode. Dat ze dat, in het putje van de winter, vijf dagen lang konden doen onder een deugddoend zonnetje en bij een middagtemperatuur van rond de twintig graden bewijst dat geluk en verstand dus wel degelijk door een en dezelfde deur kunnen.
Op vrijdag maakten oma Annie en ik intussen samen met drie andere koppels een uitstapje naar het Festival das Amendoeiras em Flor do Algarve in Alta Mora, een gehucht bij Castro Marim. De weg ernaartoe was prachtig en omdat ikzelf niet aan het stuur zat kon ik volop genieten van de natuur en de amandelbomen die letterlijk in de fleur van hun leven waren. Tiens, had ik dat deze week bij andere wezens ook al niet gezien? Die waren nog niet zo diep in het leven geworteld maar minstens even mooi.
Natuurlijk ontsnapte het jonge geweld niet aan mijn geleide wandeling door Tavira. Nadat ze eerder al zonder de oudjes kennis gemaakt hadden met het Venetië van de Algarve volgde zaterdag de tocht voor gevorderden. Eerst via de ietwat verscholen trap vanuit de hoofdstraat naar de tuin van het kasteel, dan even verpozen bij een drankje in de pousada en vervolgens genieten – nu ja: de meerderheid dan toch - van een klein uurtje live fadomuziek.
Als beloning voor hun welwillendheid bezochten we een trendy cocktailbar waar we aperitiefden. Het avondmaal in een typisch Portugees restaurant viel wel bij iedereen in de smaak. De sfeer was een goede illustratie van het begrip ‘diëta mediterranea’. Het woord ‘dieet’ mag je hier niet letterlijk nemen: er kon geen hap meer bij.
Het bezoek was veel te vlug voorbijgevlogen toen ik zondagmiddag weer naar luchthaven Gago Coutinho reed met Lise 🦁, Femke 🦩, Jana 🏎️ en Luus 🦙. Wie niet thuis is in jongerentaal kan de emoji’s nooit snappen. Wie het voorrecht had om chauffeur te spelen voor deze vier knappe jongedames wel. Maar ze mogen gerust zijn: wat verteld wordt in mijn toyota, blijft in de toyota.
Gaan we volgende week de andere zijde van het leeftijdsspectrum opzoeken? Als het van ons afhangt wel, want soms denken we de tijd te doden maar eigenlijk is het steeds andersom. Dus waarom nog wachten om verder te feesten?