Vervoering.

Mijn verblijf van drie weken in België gaf me voldoende tijd om het beruchte openbaar vervoer eens persoonlijk uit te proberen. En ja hoor, ‘tijd’ hebben bleek een noodzakelijke voorwaarde.

Er blijft hier en daar nog iets over van mijn skills van de account manager die ik in een vorig leven was en dus ging ik niet zomaar en zonder voorbereiding op pad. Eerst installeerde ik enkele applicaties op mijn smartphone. ‘De Lijn’ ‘NMBS’ en ‘TEC’ (ik logeerde nabij de taalgrens) leken me onontbeerlijk. Bovendien heb ik al geruime tijd ook de UBER-app ter beschikking want die gebruik ik regelmatig in Lissabon.

Uitdaging 1: de verplaatsing van Blanden naar UZ Pellenberg – 11 km.

Op 100 meter van mijn logeerplaats bevindt zich een bushalte. Helaas werd die de eerste week van mijn verblijf niet bediend omdat een aantal wegenwerken op het traject later klaar waren dan gepland. Ik ontdekte een eind verderop, maar toch nog op wandelafstand, een halte van een andere lijn, dus ik dapper daarheen. Dankzij de tijdstabel op de app arriveerde ik juist op tijd aan de stopplaats want kijk: daar kwam de bus al aangereden. Wel jammer dat ik aan de overkant van de straat en dus aan de halte in de verkeerde richting, stond te wachten. Er waren bovendien geen andere reizigers te bespeuren die naar Leuven wilden, dus de chauffeur sjeesde flink door zonder me ook maar een blik te gunnen. De volgende bus zou exact een uur later passeren. Dat vond ik te lang om te blijven wachten.

Hubert zou Uberen. Bestemming: station Oud-Heverlee. Daar zou ik dan de lijnbus naar Leuven nemen, overstappen op een andere bus en daarmee vlotjes tot in Pellenberg ‘lijnen’. Het Uber ritje zou me 15 euro kosten: een verantwoord bedrag om hiervoor een uur vroeger bij Annie te zijn. De waarde van echte liefde is immers niet in geld uit te drukken.

Op een plaats midden in het groen, tussen bomen en planten, dropte de chauffeur me met de woorden: ‘We zijn er. Prettige dag nog.’ Ik stond eenzaam en verlaten aan een verlaten spoorwegstation, dat zeker niet datgene was dat ik in gedachten had. Dat bevindt zich immers in Heverlee, een klein maar belangrijk verschil in plaatsnaam. Tja, ik woon inmiddels ook al 8 jaar in Portugal hé en ben dan nog opgegroeid in het Waasland.

Op het perron zag ik een uurrooster hangen waarop ik las dat daar over kwartiertje een trein zou komen richting Leuven. Met mijn NMBS-app kocht ik me een vervoerbewijs, stapte ik even later op en spoorde ik naar Leuven, onderweg nog efkens wuivend naar het station in Heverlee.

In Leuven ligt het busstation van De Lijn vlak naast het treinstation. De halte van de bus naar UZ Pellenberg staat goed aangegeven, om het kwartier komt er een bus en het UZ is de eindhalte. Ik was intussen ook de fiere eigenaar van een elektronische tienrittenkaart geworden, dus wat kon er nog fout lopen?

Tijdens het busritje had ik tijd zat en controleerde ik louter uit nieuwsgierigheid eventjes of mijn Uber ritje al afgerekend was. Dat was inderdaad zo. Voor een bedrag van maar liefst 111,46 euro! Slik. Een blik op de gedetailleerde factuur leerde me dat die rit een dikke twee uur zou geduurd hebben. Mijn klacht naar Uber was snel en krachtig en werd even later ook vlug en correct behandeld. Het bleek dat de chauffeur ‘vergeten’ was om het einde van mijn rit te registreren en omdat hij pas veel later een volgende klant had opgepikt was de teller blijven doortikken. Binnen de 24 uur stond het teveel betaalde bedrag weer terug op mijn rekening. Oef!

Samengevat: om een afstand van 11 kilometer af te leggen had ik de benenwagen, een auto, een trein en twee autobussen nodig gehad. Na deze eerste uitdaging was ik al volledig in vervoering van het openbaar vervoer.

Later die maand maakte ik nog uitstapjes per trein vanuit Leuven naar Sint-Niklaas en Kiewit bij Hasselt, telkens heen en terug. Die ritjes verliepen vlekkeloos en waren spotgoedkoop. Als zestigplusser kan ik voor 8,30 euro binnen België sporen tussen 2 stations zolang ik op werkdagen maar niet voor 9 uur aan mijn rit begin. Goed zo!

De kers op mijn openbaar-vervoer taart was de verplaatsing tussen Leuven en de luchthaven van Charleroi. Goed dat ik vooraf gebrieft was door mijn dochter want Kafka heeft blijkbaar beslist dat de busverbinding naar ‘Brussels South’ voortaan vanuit Fleurus vertrekt en niet meer tussen het station van Charleroi en de luchthaven rijdt. Dat was te logisch. Ik stapte dus zoals het nu hoort netjes van de trein in Fleurus en stond eenzaam en alleen te wachten op een bus van de TEC naar de luchthaven. Busje komt zo? Nee, busje kwam niet. Tot ik uiteindelijk door had dat ook aan de andere kant van het station er iets te zien was dat op een bushalte geleek. Ja hoor: daar dook er dan toch eentje op.

Ondanks de verspeelde tijd in Fleurus en de ongewoon lange wachtrij bij de veiligheidscontrole op de luchthaven haalde ik zonder problemen mijn vlucht. De landing in Faro bracht me in een ander soort vervoering.