Porto 2.

31 mei 2024.

Al tijdens onze eerste verkenningswandeling wisten we het zeker: we hadden een uitstekende locatie uitgekozen. Het hotel lag vlak naast de Igreja de Sao Francisco. Het hotelgebouw maakte in een vorig leven zelfs deel uit van het klooster dat tegen die kerk aanleunde. Naar goede Portugese gewoonte had de hotelketen bij zijn verbouwingsaanvraag strenge voorwaarden opgelegd gekregen. De ziel en eigenheid van dit prachtig stukje architectuur bleven zodoende bewaard.

Een goede honderd meter van het hotel beginnen de Cais da Ribeira waar smalle en kleurige 18^de-eeuwse huizen bovenuit steken en het zalig vertoeven is op een van de vele terrassen. Op de kade zelf wemelt het ’s avonds van de straatartiesten en in de kraampjes smeken ontelbare hebbedingetjes om toch maar uitverkoren te worden door de voorbij flanerende toeristen. Annie straalde.

Onze eerste wandeling bracht ons vrijdag in de vooravond letterlijk in hogere sferen. Dat is niet moeilijk in Porto want voor je het beseft ben je opgeklommen precies alsof je een lange carrière in een bank achter de rug hebt. Maar in mijn ‘jeugdig’ enthousiasme was ik vergeten dat we ook nog terug naar beneden moesten! Annie baalde.

Ze deed dat nog meer toen we wat later ontdekten dat we ons die honderden kleine rottrapjes hadden kunnen besparen door simpelweg … de lift te nemen. Oeps, foutje van de gids.  

Gelukkig hadden we vrijdagmiddag al een tafeltje gereserveerd voor ‘s avonds in een fadorestaurant ook al vlakbij ons hotel. Met het niet denkbeeldige bijhorende risico dat het een toeristenval zou zijn. Maar dat was het zeker niet! We mogen onszelf zonder pretentie intussen wel al ervaringsdeskundigen noemen wat fado betreft en wat we te horen, te zien en te eten kregen was bij het allerbeste dat ons ooit voorgeschoteld werd.

We aarzelden dan ook niet lang om voor de zondagavond nogmaals in datzelfde restaurant te boeken. Niet zonder er ‘terloops’ bij te zeggen dat ik die dag jarig zou zijn.

Op zaterdag was het tijd voor een flinke portie cultuur. Tijdens onze busrit had Annie gezien dat in de voormalige douanegebouwen een tentoonstelling liep over het werk van de schilders Van Gogh, Monet en Klimt. Dat mochten we niet missen! Voor Annie was het de eerste keer dat ze letterlijk in een schilderij zat en liep. Spectaculair! Mijn trappenfoutje van de dag voordien was direct vergeten en vergeven.

Natuurlijk mocht ook een boottochtje op de Douro niet ontbreken. We hielden het bij een passage onder de 6 bruggen en genoten van het deugddoende zonnetje, meer moest dat niet zijn als eerste kennismaking.

’s Avonds staken we te voet de rivier over naar Gaia, de wijk waar talloze portohuizen de toeristen lokken met ‘proevertjes’ van hun godendrank. Geen spek voor onze bek maar een bezoek aan Porto is nu eenmaal niet compleet zonder dat je door dat gedeelte gewandeld hebt.

Toen het dan ook nog begon te druppelen was voor ons het plezier er helemaal af. We namen nog een avondmaal dat ook al tegenviel en besloten dan maar vroeger dan gepland nog wat nachtrust in te halen. De volgende dag stond er immers weer heel wat op het programma.

Meer hierover in het derde en laatste deel dat binnenkort volgt.