Moed moet.

Wie me het verhaal van de voorbije julimaand vooraf zou verteld hebben had ik waarschijnlijk voorgedragen voor een literatuurprijs in het genre fictie/horrorverhalen. Nu probeer ik toch al opnieuw elke dag hier of daar een lichtpuntje te zien. Met oude Vlaamse koppigheid maar nooit tegen beter weten in lukt me dat nog ook. Een mens kan wel tegen een stootje nietwaar?

Ons Annie blijft omringd met mensen die haar de beste zorgen verstrekken: ze heeft 2 schatten van kinderen, de beste specialisten uit diverse medische specialisaties en een aantal echte vrienden die stand-by staan om waar nodig een handje te helpen met om het even wat. De grootste kracht haalt ze momenteel echter uit zichzelf. Het is verbluffend om te zien met welke vastberadenheid ze vertrokken lijkt op de lange weg terug naar een zo getrouw mogelijke kopie van de Annie van vroeger.

Ze zoekt woorden in haar hoofd en beetje bij beetje weet ze die ook, zij het met enige moeite, opnieuw te vinden. Het lijkt wel alsof ze moet herontdekken in welk schuifje van haar breinkast ze zitten of terecht gekomen zijn sinds de nacht van de grote verstoring.

Binnenkort wordt getest of ze naar een befaamd revalidatiecentrum mag overgebracht worden. Dat zou alvast weer een hoopgevende en belangrijke stap in de goede richting zijn. Ook letterlijk want het zijn de eerste maanden na een infarct die cruciaal zijn in het herstelproces. Het zou ook betekenen dat de specialisten geloven in de meerwaarde van een revalidatietraject op maat voor haar specifieke situatie. Maar uiteraard kan niemand het uiteindelijke resultaat voorspellen.    

En Huubje? Die laaft zich in Portugal momenteel aan de vitamientjes die zijn bezoeksters alleen al door hun aanwezigheid deze week voor hem zijn. Moed is doorgaan wanneer je weet dat er ook een kans bestaat dat je verliest.