Kunst.

29 november 2024.

Onlangs werd op een veiling een waanzinnig bedrag betaald voor een banaan en een stukje ducttape. In al mijn naïviteit dacht ik eerst nog dat heel het museum in die prijs inbegrepen was. Maar nee, zelfs de banaan dient door de winnende bieder om de paar dagen vervangen te worden wegens anders te rot. Het is namelijk enkel het idee, het concept, dat het voorwerp van de transactie was.

Het is dan ook met enige fierheid dat ik jullie hierboven het nieuwste exemplaar uit mijn private kunstcollectie wil tonen. Ik heb het ‘Groene kerstvijgjes voor Pasen’ gedoopt. Het werk bevindt zich momenteel in Pellenberg en de waarde wordt bepaald door de omgeving en de omstandigheden waarin het gemaakt werd. Ik hou van de vrouw die het creëerde en met wie ik tegenwoordig een speciale vorm van ‘verbinding’ heb. Doe geen moeite, het kleinood is voor geen geld te koop. Enkel in ruil voor de totale genezing van de kunstenares wil ik er afstand van doen.

Bij elk rouwproces hoort een periode van kwaad zijn en op dat punt ben ik nu aanbeland. Mijn woede ga ik op een ietwat ongebruikelijke manier verwerken. In december zal ik zoveel mogelijk kerstmarkten bezoeken. Niet om er glühwein te gaan drinken of prullaria te kopen, maar wel om overal even bij de kerststal te gaan staan.

Ik ga daar namelijk eens ferm mijn gedacht zeggen tegen het kribbekind. Concreet wil ik het vragen of het zich wel bewust is van wat zijn Vader ons hier allemaal aandoet? Is het nog niet genoeg dat we zelf zo stom zijn om hier de aardbol te verzieken, op te warmen en kapot te schieten? Moet Hij daar per se ook nog eens wat miserie extra bovenop gooien met een beroerte hier en een kanker daar? De kans dat ik een antwoord krijg is klein, maar het zal dan tenminste toch eens van mijn hart zijn. Kunnen ventileren is ook een kunst.

In België zou een derde van de personen boven de 75 nog nooit online geweest zijn. Geen idee hoe dat in Portugal is, al vermoed ik dat het er hier nog een pak meer zijn. Geef ze maar eens ongelijk. Het is tegenwoordig een kunst om niet misleid of ronduit bedrogen achter te blijven na een bezoekje aan het internet. Dat ondervond ik deze week aan de lijve.

Bij de voorbereiding van mijn kerstmarktmissie kocht ik ei zo na online een treinticket naar Lissabon. Net voor de ultieme druk op de bevestigingstoets merkte ik bij de zeer kleine lettertjes iets op. Het traject tussen Tavira en Faro zou deels per vervangende autobus gebeuren. Ideaal dus om de aansluiting in Faro naar de hoofdstad te missen. Dus koos ik voor plan B: de Flixbus. Dat duurt ongeveer even lang en kost bovendien slechts 18 euro, heen en terug. Vandaag kondigden de spoorwegen ook nog eens een zoveelste treinstaking aan. Mijn mini queeste was dus bijna voorbij voordat ze begon.

Er zullen talloze kerststallen staan in Lissabon, dus besloot ik om daar te blijven overnachten. Weer liep ik bijna in de val zoals een onervaren online oudje zou doen. Ik verzeker jullie dat de website waarlangs men me wou beroven, enorm sterk geleek op die van het hotel. Het is de eerste keer dat ik slechts een eenpersoonskamer nodig heb en ik vond het wat bizar dat men daarvoor een supplement aanrekende: een hotel is immers geen cruiseschip. Gelukkig heb ik alerte en op dat vlak zeer ervaren vrienden die me prompt adviseerden om het boeltje alsnog te annuleren. Dat deed ik. Daarna boekte ik opnieuw, ditmaal rechtstreeks bij het hotel zelf. Voor de helft van de aanvankelijke prijs.

Als kers op de taart kreeg ik deze week ook nog een sms'je zogenaamd van EDP – mijn elektriciteitsleverancier – om dringend een openstaande factuur te betalen of ze zouden mijn spel afsnijden. Ik verwijderde het bericht. Er werd tot nu toe niets afgesneden merk ik.

Enfin, als volgend weekend die kleine in de kribbe opeens aan mij zou vragen om iets op zijn pamperrekening te storten heb ik mijn antwoord al klaar: ‘Vraag het aan je zus!’.