Hoofdstukjes.

Dit blogje is het moeilijkste wat ik ooit schreef en ik publiceer dit na heel veel aarzelen nu toch maar. Ik kreeg hiervoor de uitdrukkelijke toestemming van de dochters van Annie.

Maandag 1 juli.

Andermaal een stralende dag in de Algarve. Weinig op onze planning, tenzij dan de voorbereiding van een meerdaagse bezoek van enkele vrienden uit Vlaanderen die in de Alentejo verblijven. Om de voor hen leukste activiteiten uit te kiezen hebben we de zomerprogrammatie van Tavira nodig. Naar Portugese gewoonte laat die weer tergend lang op zich wachten en dus gaan we maar eens persoonlijk naar de toeristische dienst. Misschien hebben ze daar al wat meer informatie.

Zoals we maar al te graag doen paren we ook nu weer het aangename aan het nuttige en verorberen we een lichte lunch vlakbij het nieuwe theatergebouw. Het eten is lekker, de bediening heel vlot en Annie geniet zichtbaar van de woorden die ze zo graag van mij hoort: ‘Ge hebt gelijk’. Het infokantoor opent ’s middags niet om 1 uur – zoals ik ‘zeker wist’ – maar inderdaad pas om 2 uur, zoals … juist!

Ik probeer mijn toekomstige geloofwaardigheid te redden met het voorstel om te wachten op een prettig terras met een glaasje bubbels. Ze gaat direct akkoord. ‘Er zijn slechtere manieren om de tijd te passeren’ zegt ze. Profetische woorden.

Later die namiddag kijken we naar de koers en daarna naar het voetbal. Ze blijft zelfs wakker tot en met de strafschoppenreeks waarmee Portugal zich plaatst voor de volgende ronde.

Weer een prachtige bladzijde uit het nu al meer dan 4 jaar durende hoofdstuk van ons gelukkig leven samen. Het zal voorlopig de laatste leuke pagina zijn.

Dinsdag 2 juli.

Ik word wakker door een geluid in de slaapkamer, steek het licht aan en vind Annie tussen bed en raam op de grond. Ze is bij bewustzijn maar reageert amper op mijn vragen. Om 3u57 bel ik de hulpdiensten die zeer snel ter plaatse zijn. Annie wordt overgebracht naar het hospitaal in Faro. Diagnose: herseninfarct. Ze wordt onmiddellijk geopereerd.

Sindsdien leef ik in een nachtmerrie. Annies kinderen arriveren amper een etmaal later. Steun en troost voor mekaar. Uur na uur en dag na dag bang afwachten.

Na een week is Annies toestand stabiel en kan ze zonder nieuwe verwikkelingen binnenkort gerepatrieerd worden naar België om verdere verzorging en revalidatie in haar moedertaal te krijgen. Dat is zo ontzettend belangrijk om de kapotte interne hoofd stukjes weer hersteld of aan het werk te krijgen.

Moge dit horror hoofdstuk zo rap mogelijk voorbij zijn. In de eerste plaats voor mijn allerliefste Annie. Want ze heeft nog zoveel wensen op haar verlanglijstje staan die ik samen met haar wil helpen uitkomen.