Zwart of wit?

10 juni 2024.

Heel wat meer mensen dan zij die dit zullen willen toegeven, hebben met een bang hartje uitgekeken naar zondag 9 juni 2024. Zelfs al wonen ze in het buitenland. Ik ga geen namen noemen. Er zullen er ook wel een paar ongerust geweest zijn wiens ‘loontje’ afhangt van een zitje in een Belgische praatbarak.

Wie me kent weet al dat ik niet van extremen houd. Ook het lief zal erkennen dat ik graag in het midden van het bed lig. De politieke show speelt zich daar ver van af, van mijn bed dus. Het was dan ook niet de bedoeling dat ik zondag al in de vroege namiddag op de hoogte was van de eerste verkiezingsuitslagen uit België.

Iemand uit het gezelschap waarmee we op stap waren had goedbedoeld eventjes op de life stream gekeken en vertelde ons de stand van zaken. Mijn gezicht werd een paar tinten witter. Ik zag bij mezelf de zwartste Belgische zondag ooit al opdoemen.

Dom van me want er waren op dat ogenblik nog maar 0,1 procent (!) van de stemmen geteld. Toch dacht ik al: ‘Nu is het 99,9 procent zeker dat ik nooit nog definitief terugkeer naar dat nu ook figuurlijk kille landje’. Mijn gezelschap had geen idee van mijn zwarte gedachten.

’s Avonds, met een bijna volledige uitslag op het scherm, zag de realiteit er dan toch heel wat genuanceerder uit. Al weet je in de politiek natuurlijk nooit. Hier alvast een gratis tip voor wie een regeerakkoord moet maken: de kunst van een compromis is de taart zo te snijden dat iedereen denkt dat hij het grootste stuk gekregen heeft. Geen dank Bart.  

In Portugal mochten de inwoners kiezen voor hun vertegenwoordigers in het Europese parlement. Zoals zo vaak maakten de kiezers ook hier de peilingen belachelijk. Extreem rechts bleef steken op amper 2 verkozenen en de socialisten die onlangs nog de nationale verkiezingen verloren, werden opnieuw de grootste partij.

Maar veel Portugezen liggen daar niet echt wakker van hoor. Net zomin als van hun fiscale verplichtingen. We zaten in het weekend in een geweldig restaurant waar ze het begrip ‘witte kassa’ wel heel creatief interpreteerden. De bejaarde bazin maakte de rekening gewoon op het witte papieren tafelkleed. Het kranige oudje kon beter hoofdrekenen dan de doorsnee minister van begroting.

Zolang we hier voor een lunch met alles erop en eraan voor 6 personen 111 euro betalen proberen we zo weinig mogelijk te klagen over ons luilekker leventje. Ik vraag me trouwens af of azijnpissers minder last hebben van kalkaanslag in hun toilet?

Tot slot de vraag van de week: ‘Wanneer heb ik voor het laatst iets voor het eerst gedaan?’ Het antwoord leest u in de blog van rond 20 juni.