OEI !

We zijn nu twaalf dagen na de nacht van Annies kortsluiting. Bijna twee volle weken waarin zowel zij, onze families en onze vriendenkring niet zelf leefden maar geleefd werden en op automatische piloot maar wat aanmodderden. Het is waar: gezonde mensen wensen duizend dingen, wij wensen er momenteel maar eentje. Wenslijstjes hebben we weggekieperd. We kunnen er later hopelijk nieuwe maken.

De dagdagelijkse routine ziet er zo uit. ’s Morgens berichtjes en vragen op de sociale media beantwoorden, ’s middags naar Faro, ’s avonds bespreking van moepkes toestand met haar kinderen.

Bij aankomst aan het ziekenhuis speel ik op weekdagen het parkeerloterijspel. Moderne bedelaars hebben zichzelf bevorderd tot parkeerhulpjes en claimen zowat het eigendomsrecht van het openbaar domein. Ik kreeg het zelfs al aan de stok met eentje die een halve euro niet genoeg vond voor zijn parkeerhulp. Het was het laatste muntstuk dat hij van me kreeg. Ik rijd nog liever drie keer een blokje rond of ik ga in een officiële betaalparking staan.

Mijn registratie aan de hospitaalbalie is een fluitje van een cent geworden, een paar medewerksters kennen zelfs mijn naam al. De weg naar de driepersoonskamer op de zevende verdieping leg ik nog steeds met een bang hartje af: hoe zou het vandaag zijn? Soms volgt een verrassing zoals de dag dat ze voor het eerst in een stoel zat toen ik binnenkwam. Soms is het frustrerend zoals gisteren toen ik niet maar niet snapte wat ze me duidelijk wou maken.

Via een videoverbinding zien de kinderen haar om beurt even en spreken ze haar moed in. Dat doet haar duidelijk goed maar ze kan nog niets terugzeggen.

Ik vertel haar zodra ik haar zie hoe laat het is en welke dag we zijn, wat ik uitspookte sinds mijn vorig bezoekje en iets uit het nieuws. Vandaag was de keuze niet moeilijk: ik vertelde haar over de aanslag op Trump. ‘Oei!’ zei ze ineens. Haar allereerste woord! Mijn enthousiasme kon niet op en al helemaal niet toen ze ook nog glimlachte bij het zien van mijn reactie. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.

Morgen staat een nieuwe hersenscan op de planning. Hopelijk zullen de resultaten uitsluitsel geven over de repatriëring naar België. Daar kan dan gewerkt worden aan haar terugkeer naar Annie’s place, waar die dan ook moge zijn in de toekomst. Met een heel team hebben we maar één doel: Make Annie great again! Of hoort ge niet goed meer, Donald?