Valentijn en koers.
Nog niet zo heel lang geleden deed ik lacherig over programma’s genre ‘Hotel Romantiek’. Ik durfde me ook ergeren aan oudjes die het wagen om op ‘ongepaste’ momenten naar de supermarkt te sukkelen. Ze veroorzaken daar wel eens files aan de kassa met hun onhandige gesukkel met kleingeld of vergeten kaartcodes.
Toen ik deze week op een Valentijnsfeestje eens goed de andere deelnemers bekeek besefte ik de harde realiteit: ik ben intussen zelf een volwaardig lid van dat clubje geworden. Maar dat mocht de pret niet drukken! Ik waagde me samen met de rest van ons gezelschap onbevreesd op de dansvloer en deze keer vlogen de stukken er bij niemand letterlijk af. Blijven trainen is dus de boodschap al ligt het niveau van Huub en Annie nog ver onder dat van Fred en Ginger. Dat wordt weer wat googlewerk voor de jongere bloglezers.
Vrijdag was het wielerhoogdag in Tavira. Naar jaarlijkse gewoonte fungeerde mijn favoriete stad opnieuw als gastvrouw voor de aankomst van een etappe in de Ronde van de Algarve. Voor deze 50° editie tekenden heel wat profploegen present. Het is opvallend hoe deze rittenwedstrijd jaar na jaar aan belang wint. Ik kan dat begrijpen want het is een goede voorbereiding voor het komende wielerseizoen: er zitten veel hoogtemeters in, een tijdrit en er is genoeg spek voor de bekjes van de sprinters. Een gezellig aantal wielerliefhebbers zorgt bovendien voor voldoende sfeer langs het parcours en aan de finish.
We maakten er met een aantal vrienden een topdagje van. Natuurlijk werd eerst de innerlijke mens versterkt zodat we stevig op onze benen stonden aan de aankomststrook. De laatste kilometers van de rit konden we meevolgen op een van de grote schermen. Op basis van de beelden gaf een sportverslaggever enthousiast uitleg bij wat hij zag. Gek genoeg bleef hij doorratelen zelfs wanneer het beeld minutenlang uitviel. Dan ben je een echte!
Onze aanwezigheid werd beloond. Als een duivel uit een doosje sprintte Wout Van Aert vanuit het niets zomaar naar de ritzege! Tavira klonk eventjes meer Vlaams dan Portugees. Al konden de Portugese koersliefhebbers de snelheid van ‘Woet’ ook wel waarderen. Konden we deze prachtige dag beter afsluiten dan met cocktails of mocktails op een zonnig terras? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Ondertussen zijn we stilaan opnieuw in de periode beland waarin we dagelijks een paar keer van outfit veranderen. ’s Morgens en ’s avonds kan het frisjes aan het visje zijn en kort na de noen voelt het als lente aan mijn instrumenten. Hoogtes en laagtes dus. Die laatste gaan we maandag letterlijk opzoeken. Het lief kijkt er al naar uit. Het komt – wellicht – wel goed. Een beetje spanning is als het zout (!) op de patatjes.