Hoogmoed komt voor de val. Tijdens het nemen van foto’s in de prachtige tuin van onze vrienden mocht ik het letterlijk aan de lijve ondervinden. ‘It was one small step for man, one giant fall for Hubert’ zou Neil Armstrong het verwoord hebben. Ik sukkelde moeizaam recht en de schade bleef gelukkig beperkt tot een paar schaafwonden en een gedeukt imago. Maar kom, daarmee had ik de Britse bodem ook eens pauselijk begroet.
Ik vond smakelijke troost op zondagmiddag tijdens de traditionele Sunday roast. Dat uitvoerig Brits middagmaal bestaat uit rosbief, geroosterde aardappeltjes, gestoomde groenten en yorkshire pudding. Er was zelfs geen plaats meer in mijn toch niet meer zo kleine buikje voor een nagerecht en dat wil wat zeggen!
Wat is er beter om zo’n heerlijke maaltijd te laten verteren dan een bezoekje aan een prijswinnend park? Zeker wanneer je vanuit een zelf meegebracht zeteltje rustig kunt genieten van een licht klassiek middagconcert uitgevoerd door de plaatselijke muziekgroep. Het was balsem op mijn wonden.
Maandag volgde dan de laatste volledige dag ter plaatse. We brachten de dag door in het kustplaatsje Whitby, vroeger een uitvalsbasis voor de walvisvangst en wereldberoemd geworden door de opnames voor Dracula. De ruïnes van de abdij en het oude kerkhof liggen op een heuvel en kunnen bereikt worden via een trap van 199 treden.
De beklimming daarvan leek me na mijn verloren gevecht tegen amper 1 klein trapje een goede uitdaging. De rest van het gezelschap verkoos wijselijk beneden te blijven voor een kopje thee of koffie. Het moet gezegd: ik had goede benen die dag! Slechts een klein beetje buiten adem bereikte ik fier en tevreden de top. Om daar vast te stellen dat ik ook langs de andere kant gewoon het busje had kunnen nemen.
Je hoeft niet veel verbeelding te hebben om te beseffen dat het op die locatie ’s nachts behoorlijk creepy kan zijn. Een prima plaats dus voor een jaarlijks meerdaags Gothic festival. Weer was de Britse humor nooit ver weg. Wat denk je van volgende (officiële!) mededeling op een bord in de kerk naast het kerkhof: ‘Please do not ask staff where Dracula’s grave is as there isn’t one. Thank you’.
Met een stevige portie van de beste ‘fish and chips’ die we ooit aten sloten we ons bezoek af. Na een laatste overnachting – we verbazen er ons nog steeds over hoe stil het daar buiten was – werd het tijd voor de terugreis. We zijn weer duizend en één herinneringen rijker en ook vastbesloten om onze vrienden even hartelijk te ontvangen bij hun tegenbezoek in het najaar.