Sterrenhemel.
11 mei 2024.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat wel bij iemand op de bucketlist. Ik prijs me gelukkig dat er op de mijne nog een hele reeks, hopelijk haalbare, to-do dingen staan. Er komen er zelfs nog af en toe bij.
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat de lijst alleen maar langer en langer wordt. Af en toe eens een lijntje schrappen: dat is de uitdaging. Wel, daar gingen we de voorbije week eens werk van maken zie.
In zo goed mogelijke omstandigheden eens rustig naar de sterrenhemel kijken. Tot zover de eenvoudige droom van een eenvoudige jongen. Tenminste, dat lijkt zo, maar dat is het niet! Die droom, bedoel ik. Er zijn namelijk drie zaken nodig om hem te kunnen beleven.
Ten eerste moet je een plek vinden zonder licht- of luchtvervuiling. Een goede vriendin van me – niet Annie want die speelt buiten categorie – vertelde me een hele tijd geleden al dat er in de Alentejo zo’n plaats bestaat. Bij nader inzien is dat de logica zelve omdat het een heel dunbevolkte streek is zonder industrie of grote steden.
Ten tweede zoek je op wanneer het nieuwe maan is want hoe donkerder het firmament, hoe beter. Een blik op de kalender leerde me dat op 8 mei aan die voorwaarde voldaan zou zijn.
Een beetje professionele ondersteuning zou de sterrenschijter op de taart zijn. De zeldzame keren dat ik toch iets doe, dan doe ik dat ineens goed. Een surfsessietje bracht me in contact met het Observatorio Oficial Dark Sky in Alqueva. Dat is een uitkijkpost die er prat op gaat dat het de eerste bestemming ter wereld is waar aan sterrenlicht toerisme kan gedaan worden. Dat was precies wat ik nodig had!
Omdat het een beetje dom zou zijn om na dit avondlijke avontuur nog 200 kilometer terug naar de Algarve te rijden, boekten we vooraf een hotelletje in de buurt. Pas bij aankomst realiseerden we ons dat onze tijdelijke verblijfplaats deel uitmaakte van de ‘Alojamentos turismo rural’, zeg maar het hoevetoerisme. Oei, ging dit stadskind de boer op?
Maar wat een meevaller werd me dat! De Portugese eigenaars hadden een deel van wat vroeger hun vakantiehuis was omgebouwd tot een gastenverblijf met 9 kamers. Zelden werden we ergens zo vriendelijk ontvangen en konden we zo intens genieten van de rust, de natuur en huisbereide producten bij het ontbijt. We gaven achteraf dan ook zonder aarzelen een perfecte score als beoordeling.
De uren aftellend naar onze sterrensessie in het observatorium verkenden we intussen de ruime omgeving. Blikvanger? De dam van Alqueva aan het grootste kunstmatig aangelegde binnenmeer van de Europese Unie. De regen van de voorbije maanden had zijn werk gedaan want het stuwmeer zat vol. ‘Op een heldere dag kan je eeuwig blijven kijken’, deze enorme spreuk op de parking kaderde perfect in het hoofddoel van onze roadtrip. De woorden zouden zelfs een profetische betekenis krijgen.
Ook Monsaraz bezochten we maar die toeristenval beviel me niet zo. De combinatie van een smalle steile weg en ikzelf achter het stuur van een auto zal nooit geslaagd kunnen genoemd worden. Dit stressmomentje werd wel ruimschoots gecompenseerd door de spotgoedkope en lekkere maaltijden die in de Alentejo geserveerd worden.
Dan brak eindelijk voor mij het hoogtepunt van de trip aan. Al ruim voor het afgesproken uur stond ik te wachten aan de ingang van het observatorium. Een kind aan de snoepwinkel. De medewerkers waren op tijd maar ik vond dat ze ietwat bezorgd keken.
Ik had het hierboven over de drie voorwaarden. Er moest dus nog een derde en laatste voorwaarde vervuld zijn. Helaas, de lichte avondnevel veranderde vrij snel in een dichte bewolking. Weg sterrenhemel. Mijn suggestie om het wolkendek stuk te schieten werd genegeerd. Vreesde men misschien toestanden zoals onlangs in Dubai? Daar mondde een idee van de sjeik uit in een enorme zondvloed.
Mijn kinderlijke ontgoocheling verdween tamelijk vlug dankzij de nuchterheid van mijn spitszuster. ‘Nu hebben we een goede reden om nog eens terug te komen’ was haar reactie. Ik was direct akkoord. Maar eerst staat er nog een ander uitstapje op het programma. Blijven lezen dus.