Een perfecte dag.

8 maart 2025.

Ze zijn zeldzaam maar ze bestaan, die dagen waarvan je vlak voor je in slaap valt denkt: ‘Deze dag was nu echt eens perfect zie.’ Awel, maandag 3 maart 2025 mocht ik er zo eentje beleven.  Vrijgevig als ik ben wil ik er jullie dan ook over vertellen. Hier gaan we.

Om 5u55 registreerde Verisure dat ik mijn woning verliet. Dat was juist op tijd om tegen 6u17 in het treinstationnetje van Tavira op de regionale trein naar Faro te stappen. Die antiquiteit ruilde ik klokslag 7 uur in voor een comfortabel zitje in eerste klasse op de Alfa Pendular-trein naar Lissabon.  Ja, ja eerste klas want een jongbejaarde mag zichzelf ook al eens verwennen. Dat ik met dank aan de seniorenkorting slechts 37 eurootjes moest neertellen voor een retourtje Tavira – Lissabon hielp ook wel een beetje.

Uit ervaring weet ik dat het traject tussen Faro en Lissabon meestal zonder vertraging afgelegd wordt. Een kleine verduidelijking voor de lezers die Portugal niet zo goed zouden kennen: Portugezen beschouwen minder dan een half uur te laat als nog op tijd zijn. Van vertraging spreekt men bijvoorbeeld als het over de modernisering van de Algarvespoorlijn gaat. Die zou in 2020 klaar zijn maar er wordt nog steeds aan gewerkt. Dat zou ik ’s avonds persoonlijk kunnen vaststellen. Maar maandag bolde de voormiddagtrein om 9u55 het station Entre Campos Lisboa binnen, dat was exact op het voorziene tijdstip.

Toen begon het spannende gedeelte van mijn dag. Ik had twee redenen voor mijn trip naar Lissabon: de verlenging van mijn reispas regelen en op jaarlijkse controle gaan bij mijn oogspecialist. Wat kan daar spannend aan zijn?

Wel, ik had beide afspraken bewust op quasi hetzelfde uur laten vastleggen. Waarom ik dat deed? Bij de ambassade zijn er alleen afspraakmomenten in de voormiddag en in de oogkliniek weet ik uit ervaring dat het afgesproken uur enkel een symbolische waarde heeft. Ik nam dus een berekend risico. Wie niet waagt blijft maagd.

Eerst naar de Belgische ambassade waar mijn rendez-voustje om kwart voor elf ingepland stond.  Een uberte dropte Hubertje om half elf waar hij zijn moest en amper twintig minuutjes later stapte hij tevreden weer buiten. Ik werd vriendelijk en vlotjes geholpen door de ambassademedewerkster. Als het goed is mag het ook wel eens geschreven worden.

Dan opnieuw geüberd naar de oogkliniek. Het verkeer was opvallend rustig in de Portugese hoofdstad. Dat had alles met Carnaval te maken. Lissabon zelf heeft geen grote carnavalstoet. Veel inwoners en pendelaars nemen daarom in de week van Aswoensdag enkele dagen vrij om elders te gaan feesten. Het gevolg was dat ik vroeger dan verhoopt aan de Torres de Lisboa was en het Instituto de Microcirurgia Ocular binnenstapte.

Ik geloofde mijn ogen niet – een goeike hé? – toen ik zag hoe kalm het daar was. Geen sprake van tientallen patiënten die al ongeduldig op hun beurt zaten te wachten. Evenmin een spoor van gestresseerde medici die van her naar der liepen gewichtig te doen. Zelfs mijn vertrouwde specialist had zich laten vervangen door een van zijn 27 collega’s. Het was een vrouwelijke arts die, nadat zij eens diep in mijn ogen gekeken had, concludeerde dat alles normaal leek met mijn kijkers en er geen reden tot ongerustheid was. Ik nam me in stilte voor om ze het komende jaar goed de kost te geven. Daarmee bedoelde ik niet de oftamologe.  

Voila zie, het was amper middag en mijn agendapunten waren al afgewerkt. Tijd voor ontspanning. Eerst verorberde ik met smaak een dagschoteltje ‘aan een heel scherpe prijs, alsof het door mezelf was’. Dan liet ik me naar de wijk Marvila rijden om ook mijn culturele honger te stillen. Ik bezocht de meeslepende tentoonstelling ‘Ah, Amalia.’ gewijd aan Portugals beroemdste fadozangeres. Hierover lezen jullie volgende keer meer.

Na drie Uber ritjes in één dag wou ik niet uberdrijven en nam ik na het bezoek aan het museum voor de rest van de dag het openbaar vervoer. Enkele metroritjes later kwam ik ruim op tijd terug in de buurt van het treinstation. Tijd die ik gebruikte voor mijn dagelijkse briefing aan Annie, een verrassend lekkere pizza pepperoni uit het vuistje en een frisse ‘aqua tonica com gelo e limao’ op een leuk terrasje.

De terugreis naar de Algarve leek net zoals de heenreis vlekkeloos en uitzonderlijk stipt te verlopen. Dat wil zeggen, tot we in Fuseta stopten. Daar kwam de conducteur zeggen dat iedereen moest uitstappen: de trein zou niet verder rijden. Op mijn verbaasde blik antwoordde hij als was het de normaalste zaak van de wereld: ‘Vanaf hier nemen we de bus’. Zo geschiedde. De makke kudde passagiers muteerde van trein- in busreizigers. Daar maken echte Portugezen zich niet druk om.

Om 23:19 wist Verisure dat ik opnieuw thuis was. Een kwartiertje later bedacht ik de eerste zin van dit blogje. Daarna ging het licht uit.

In alle betekenissen.