Lente en vlinders.

In de nacht van 30 april op 1 mei vindt op veel plaatsen in Portugal het ritueel van de Maia plaats. Dit is een traditionele Portugese gewoonte om het begin van de lente te vieren en meteen bescherming en vruchtbaarheid voor het land te vragen. In de Algarve uit zich dit door versierde stropoppen, gekleed in lompen, voor de deur en langs de kant van de weg te zetten.

Dit gebruik groeide in de Salazarperiode – zie vorige blog – uit tot een sluwe manier om te protesteren tegen het regime. Op de poppen werden geschreven kritische boodschappen gespeld. Zo omzeilde men de strenge censuur. Vandaag de dag wordt op die briefjes het ongenoegen geventileerd over alles wat hier volgens de plaatselijke bevolking fout loopt. Het doet me een beetje aan carnaval denken en ik heb veel respect voor de makers van die soms prachtige kunstwerkjes.

Over kunst gesproken: deze week was het tijd voor een cultuurbadje. Ik dompelde me onder in een livestream voorstelling van de opera Carmen die woensdag opgevoerd werd in het Royal Opera House in Londen. Voor amper 15,20 € - alles inbegrepen - kon ik die in de NOS cinema vlakbij gaan bekijken. De ticketprijzen in Londen, omgezet in euro, bedroegen tussen 112 € en 285 €!

Ik vat even samen wat ik allemaal kreeg in ruil voor die paar centjes: een taalcursus, eten, drinken en … een vlindertje in mijn buik. Dat vraagt om wat verduidelijking vermoed ik.

De voorstelling werd Portugees ondertiteld dus ik kon meteen mijn kennis van deze toch wel moeilijke taal eens testen. Het viel goed mee. De eerlijkheid verplicht me toe te geven dat ik vooraf de synopsis van de opera had opgezocht op internet, maar toch..

De uitzending ging bijna 4 uren duren dus ik voorzag een hapje en een drankje. Portugese porties zijn niet van de kleinste, dat wist ik al. De omvang van de kleinst mogelijke doos popcorn is echter verbluffend. Voeg daar in mijn andere hand ook nog een halveliterbeker frisdrank bij en stel u nu eens voor hoe ik het traject tussen de kassa en mijn zetel in de bovenste rij van de zaal aflegde. Doodsbang was ik! Ik zag mezelf al als een hedendaags Klein Duimpje, maar dan popcorn strooiend in plaats van kiezelsteentjes. Het liep gelukkig – tamelijk – goed af: de kuisploeg moest niet eens uitrukken.

O ja: dat vlindertje? De rol van Carmen werd vertolkt door Aigul Akhmetshina, een 27-jarige mezzo-sopraan met, naast een paar (?!) andere kwaliteiten, een verbluffende stem. In een ver verleden zou ik de indruk die ze op mij maakte als volgt omschreven hebben:  ‘Mocht ik die boven krijgen dan breek ik mijnen trap af!’ Maar nu zit ik bijna in de doelgroep van de bedrijven die trapliften verkopen en verandert een zeldzaam vlindertje vrij snel terug in een rupsje.

Benieuwd hoe ik me volgende week als nachtvlinder zal voelen. Maar met ons Annie erbij zijn de verwachtingen zoals altijd hoog gespannen.