Levenslang.

Veel mensen gaan bij het begrip ‘levenslang’ spontaan aan een gevangenisstraf denken. Bij mij volgt dan het woord ‘leren’.

Zelfs een teleurstellende ervaring in het schooljaar 2023-2024 - de lesgeefster was een ramp - kon mijn leerhonger niet stillen. Eigenlijk zonder al te veel verwachtingen vulde ik dus eind juni een inschrijvingsformulier in om misschien vanaf oktober met de vervolgcursus ‘Portugees voor Anderstalige Nieuwkomers’ te kunnen starten. Er moesten immers een paar hindernissen genomen worden. Zou mijn aanvraag aanvaard worden? De vraag is jaarlijks groter dan het aanbod. Zou er wel een leerkracht gevonden worden? Ook hier heerst er een groot tekort aan onderwijzend personeel. En zou het niet dezelfde docente zijn als vorig schooljaar? Want zelfs mijn zelfbeheersing kent haar grenzen en op doodslag staat hier .. juist.

De eerste horde werd alvast probleemloos genomen: op de website van de school vond ik mijn naam terug op de studentenlijst. Na eventjes zoeken toch want in Portugal worden namen alfabetisch gerangschikt volgens de beginletter van de eerste voornaam. Goed dus dat ik niet afhaakte na de letter B. Ook wachten op de persoonlijke uitnodiging vanuit de schooldirectie zou een vergeefse moeite geweest zijn: de publicatie op de website is de enige vorm van communicatie.

Maandag 30 september brak aan. Een toepasselijk Will Tura liedje nestelde zich in mijn hoofd. Pen, papier, boekentasje. Benieuwd naar de nieuwe klasgenootjes. Zou het een juf of een meester zijn?

Het werd een juf: professora Célia. Groter kon het contrast met haar collega van vorig jaar niet zijn. Het kwartet Vlamingen, dat in een soort van natuurlijke reflex was gaan samenzitten, werd prompt naar de vier uiteinden van de klas gekatapulteerd naast studiegenoten die uit alle hoeken van de wereld kwamen. Kwestie van elkaar zo vlug mogelijk beter te leren kennen. Verrijkend!

Over de spelregels was ze ook heel duidelijk. Vermits zij al Portugees sprak en wij nog maar amper een beetje, zou het praten hoofdzakelijk door ons moeten gebeuren. Het mocht over de meest diverse onderwerpen gaan, zolang het maar in het Portugees was. Grammatica was een noodzakelijk kwaad maar hoefde geen reden tot paniek te zijn. Zo heb ik ze graag zie. Goed begonnen, half gewonnen!

Het ziet er dus naar uit dat mijn talenkennis de komende maanden een flinke boost zal krijgen. Naast Portugees ben ik ook bezig aan een cursus Anniaans. Gelukkig doe ik dat met een goedlachse lerares want haar taaltje is soms doorspekt met covid en christmas, euh, ik bedoel met verrassingen. Het lijkt soms wel een zoekspelletje. Maar hoe meer we trainen hoe beter de communicatie begint te verlopen. Het is een kwestie van oefenen, veel en geduldig oefenen. Niemand heeft ooit leren pianospelen door er een boek over te lezen. Ook al moet het levenslang duren: we geraken er wel doorheen!