Leef tijd 1.

 20 juni 2024.

De voorbije week. Dat is – tot vandaag – de laatste keer dat ik iets voor de eerste keer deed. Ik bezocht, samen met Annie, voor het eerst het Engelse platteland, meer concreet de regio Yorkshire. Hoe kwamen we daar nu weer terecht?

Het idee ontstond vorig jaar tijdens een babbel onder vrienden. Toen aan het licht kwam dat ik nooit eerder in Engeland was – en Annie lang geleden slechts een kort bezoek aan Londen bracht – stelden Engelse vrienden voor om hen eens thuis op te zoeken. Wat we eerst beschouwden als een louter beleefdheidsvraagje mondde vrij snel uit in een concreet voorstel. We mochten zelfs bij hen thuis logeren, hun huis was ruim genoeg.

Donderdag wij dus naar de luchthaven van Faro om voor het eerst sinds lang ons paspoort te gebruiken voor een trip buiten de europese unie. We gingen ruim op tijd want de horrorverhalen op de sociale media inzake wachttijden beloofden niet veel goeds. Inderdaad: er stonden honderden reizigers aan te schuiven voor de controleposten. Maar gelukkig had ik net op dat ogenblik mijn jaarlijkse heldere moment en hoorde ik een hostess vragen of er ook mensen met een EEU paspoort stonden te wachten? Ja hoor: welgeteld één koppel.  

We baanden ons als VIP’s een weg door de mensenmassa en bereikten seconden later een loketje ‘voor ons alleen’. Een strenge douaneblik op onze even streng uitziende pasfoto’s later kuierden we al vrolijk door de taxfree shops. Tijd zat voor de aankoop van een geschenkje en het nuttigen van een kleine maaltijd. Aan de prijs te zien werd die zoals op elke luchthaven bereid met heel kostbare ingrediënten. 

Jet2 is net zoals Ryanair een prijsspeler maar is toch een stuk duurder. Dat prijsverschil wordt echter gecompenseerd door aangenamere vluchttijden en wat meer beenruimte in het vliegtuig. We landden stipt om 15 uur op de luchthaven van Leeds Bradford en werden verwelkomd … door een stevige Britse regenbui. Het zou de laatste niet zijn. Ons ontvangstcomité liet weten dat ze wat vertraging hadden wegens file en een meningsverschil met hun routeplanner. We waren niet gehaast en konden tijdens het wachten alvast onze Britse flair wat inoefenen.

Na een autorit van anderhalf uur bereikten we het stadje Pocklington in East Yorkshire, onze uitvalsbasis voor de eerstvolgende dagen. We nestelden ons in de tuinkamer in een gemakkelijke zetel van waaruit we zicht hadden op een prachtige verzameling bloemen, planten en perken. Onze gasten hadden duidelijk groene vingers. Hun respectabele leeftijd belette hen niet om er nog flink mee te werken ook. We zouden van onze gastheer en -vrouw nog leren om zolang het kan van de rest van onze leef tijd te genieten. En of we dat deden! En doen! En hopelijk nog een tijd zullen doen!   

(wordt vervolgd).