Bergwandelingen.

15 september 2024.

Bij het begin van deze zomer had ik nooit kunnen denken dat ik me gedurende drie weken tussen de Vlaams-Brabantse heuvels zou bevinden. Dat heeft natuurlijk alles met de naweeën van Annies hersenbeving te maken. Haar revalidatie zal een werk van lange adem worden en pas over enkele maanden zal de omvang van de restschade duidelijk zijn.

Intussen blijft ze weliswaar in een rolstoel maar zeker niet bij de pakken zitten. Ze werkt zich letterlijk en figuurlijk op tot het zonnetje van revalidatiecentrum Pellenberg. Wat een kracht heeft die vrouw toch! Haar herstel lijkt op de beklimming van de Vlooybergtoren: moeilijk en je moet af en toe even stilstaan om fysiek of mentaal op adem te komen. Nu en dan een grijze dag hoort er ook bij.  

Net als in de reeks Callboys – dat het kunstwerk wereldberoemd maakte in Vlaanderen – is ook de verwijzing naar  porno nooit ver weg wanneer ik nu aan mijn zielsverwante denk. Maar wel met een belangrijk verschilpunt: hier is dit een letterwoord dat staat voor POsitief Realisme en Nooit Opgeven!

Naast mijn dagelijkse trip naar het revalidatiecentrum gebruikte ik mijn tijd om een paar leuke wandelingen te maken. Bijvoorbeeld vanuit mijn tijdelijk verblijf in Tielt Winge naar de al genoemde Vlooyberg. Op de heenweg vertrouwde ik op mijn oriëntatievermogen en deed ik er zowat een uur over. Met behulp van mijn gps wandelde ik in minder dan de helft van die tijd weer naar huis. Dat verbaasde me niet want ook in Portugal durf ik nog wel eens het Noorden kwijt zijn.

Toen Annie’s dochter me vertelde dat ze met haar moeder een pittige rolstoelwandeling gemaakt had op het prachtige domein van UZ Pellenberg, leek me dat ook wel een mooie uitdaging. Honderd meter na het begin ondervond ik al dat een helling afrijden met een rolstoel aan de hand enige training en ervaring vereist. Annie heeft het bovendien nooit zo voor roetsjbanen gehad dus besloot ik wijselijk om rechtsomkeer te maken. Wat mij – en mijn hartslag - meteen op de feiten drukte: iemand bergop duwen is nog meer een klotejob. ‘Je wordt ouder, papa’ neuriede ik dan maar.

Als fiere ouder van een groene dochter wou ik nu toch Koning Auto eens een lesje leren en me tijdens mijn verblijf zoveel mogelijk met het Vlaamse openbaar vervoer verplaatsen. Daarover leest u volgende keer meer.