Rollercoaster.

Een rollercoaster, ook roetsbaan of achtbaan genoemd is een constructie uit hout of staal waarover karretjes op hoge snelheid een grillig parcours afleggen. Het is ook de perfecte omschrijving van waarin of waarop de innerlijke Hub zich de voorbije dagen voelt.

Donderdag.

De droom die er, misschien tegen beter weten in, nog steeds hardnekkig was, wordt vakkundig aan diggelen geslagen door het medische team van UZ Pellenberg. Annie nadert volgens hen het ‘platform’ waarbij er binnenkort moet uitgekeken worden naar de omgeving waarin ze na de revalidatie zal verblijven. Ze zal zodanig afhankelijk blijven van professionele hulp dat het geen optie is om zomaar naar huis terug te keren. Mits een goede voorbereiding en organisatie zit een bezoek aan Portugal er volgend jaar misschien wel nog in.

Die boodschap komt hard aan bij Annie, haar dochters en mij. Het centrum van Tavira staat die dag blank maar ook bij mezelf houd ik het niet droog. Dan maar vroeg gaan slapen. Het zou me geen zier kunnen schelen mocht ik niet meer wakker worden. Tiens, die laatste zin is een doordenkertje.

Vrijdag.

De dag begint met een verontrustend bericht over goede vrienden die vlakbij het rampgebied in en rond Valencia verblijven. Godzijdank lijkt achteraf de schade voor hen nog  mee te vallen en ook lichamelijk zijn ze alvast ongedeerd.

Tavira City begint wat op te drogen, zowel op straat als innerlijk bij mezelf. Vlak voor de middag, zomaar uit het niets: ‘Ping!’. Een messenger berichtje. De overburen vragen of ik die avond bij hen wil komen eten. Dat gebeurt voor het eerst. Ik dwing mezelf om de uitnodiging te aanvaarden want ik heb stilaan genoeg van muren die op me lijken af te komen.

Verrassing! Ook de buren-van-de-buren zijn uitgenodigd en dus bestaat het gezelschap uit vijf personen. Het wordt een leerrijke en culinair hoogstaande avond. Leerrijk omdat we overeenkomen om Portugees te praten, culinair hoogstaand omdat de gastvrouw een keukenprinses blijkt te zijn. Het is al behoorlijk laat wanneer ik terug de Rua José Lamas oversteek. Daarna word ik nog getrakteerd op een onweer om ‘U’ tegen te zeggen, maar ook dat dendert achtbaan gewijze voorbij zonder persoonlijke schade.

Zaterdag.

Ik forceer mezelf om ’s avonds nog naar Faro te rijden. Een vriend geeft daar een uniek concert met zijn muzikaal project TerraSul. Twee gitaar vituozen verbinden daar zowaar een Portugese gitaar en een elektrische gitaar bij wijze van spreken in het huwelijk. Achteraf ben ik blij en een beetje fier op mijn beslissing om niet zomaar te blijven zitten piekeren. Het levert me ook weer genoeg gespreksstof voor mijn dagelijkse babbel met Annie. Het bezorgt haar wat afleiding van de helse rit op haar persoonlijke roetsjbaan.

Zondag.

Na het bloggen ga ik er een ouderwets dagje studeren en lezen van maken. Elk zijn hobby nietwaar?