Leren.

9 maart 2024

Leren is als de horizon: er komt geen eind aan. Als kind al ging ik graag naar school. Die goesting om bij te leren is nooit gestopt, ik ben een eeuwige student.

Met de nodige dosis doorzettingsvermogen ben ik erin geslaagd om na jaren vergeefse moeite dit schooljaar een plekje te bemachtigen in de opleiding ‘Portugues Lingua Acolhimento PLA’, zeg maar ‘Portugees voor anderstalige nieuwkomers’. Een zeer gegeerde cursus want elk jaar belanden tientallen kandidaten op een wachtlijst, waarop ze dan blijven staan tot het volgende academiejaar de geschiedenis zich herhaalt.

Uiteraard zijn hier mogelijkheden genoeg om via andere kanalen een taalcursus te volgen, maar niet voor de kostprijs van 7,60 euro. Per schooljaar! Toen ik acht jaar geleden aan mijn advocaat vroeg waar ik het beste Portugees kon leren antwoordde hij eenvoudigweg: op straat. Hij zou gelijk gehad hebben mocht ik in de Alentejo wonen maar in de Algarve spreekt men buitenlanders steevast in het Engels aan. Met de woorden ‘bom dia, vino branco, vino tinto en prato do dia’ kan men hier zonder moeite in leven blijven. Dat leerde ik in de praktijk van een ervaringsdeskundige die ik heel tof vind.  

Na heel wat jaren in dit land praat ik toch wel al een aardig mondje Portugees en dus dacht ik te kunnen instromen in het tweede of derde jaar. Dat was buiten de plaatselijke bureaucratie gerekend. De getuigschriften van mijn in Vlaanderen gevolgde opleidingen kwamen niet in aanmerking wegens … in het Nederlands opgesteld. Bovendien was het in september nog niet zeker of er wel een leerkracht beschikbaar was voor niveau B1.

Elke basis voor succes moet af en toe eens opgefrist worden, oordeelde ik op een morgen onder de douche en dus zit ik opnieuw enkele avonden per week braaf terug op de schoolbanken om te beginnen.. bij het begin. Mijn medestudenten zijn afkomstig uit de Verenigde Staten – zowat de helft van de klas – Oekraine, Frankrijk, Nederland en België. Het zal niemand verbazen dat de Amerikanen hun stempel proberen te drukken. Zoals dit wereldwijd het geval is.

Over de leerkracht ga ik kort zijn: het meisje mag zich gelukkig prijzen dat ze ’s avonds eens voor een klas goedgezinde gezapige gepensioneerden mag staan in plaats van voor een puberend publiek van tierende tieners.

Om het officieel erkende attest te behalen is het belangrijkste criterium dat een traject van 150 lesuren afgelegd wordt. De testen zijn eerder een formaliteit. De eerste staat voor volgende dinsdag gepland. Geen examenstress bij deze jongeman: dat is een primeur!

Zou dat komen doordat ik eindelijk het juk van mijn streven naar perfectie kon afschudden? Ik zie falen nu slechts als een blauwe plek, niet langer als een tattoo. Misschien is dat wel de belangrijkste les die het leven me ooit leerde. Samen met tevreden zijn met wat en wie je (lief)hebt.

Die laatste landt straks op de luchthaven van Faro. Ben benieuwd welke leerstof we vandaag nog gaan herhalen. Sobremesa da casa?